Prolog

— Jakiś dzisiaj niewyraźny jesteś. Chory czy co? Może powinieneś wziąć wolne...

Podniosłem wzrok znad pustej filiżanki, którą dopiero co postawiłem na ladzie i spojrzałem zdziwiony na szefową. Na jej bladej twarzy dostrzegłem, ledwo widoczne, sińce pod oczami. Pomyślałem, że to prędzej ona wygląda na kogoś, komu potrzebny jest odpoczynek, lecz nie zająknąłem się ani słowem na ten temat. 

— Nie, wszystko ze mną dobrze —  odparłem mało przekonująco. 

— Na pewno? Jesteś jakby nieobecny duchem... Może masz jakieś zmartwienie?

— Nie mam żadnego problemu. Naprawdę wszystko jest w najlepszym porządku. Nie musi się pani o mnie martwić. 

—  Muszę troszczyć się o swoich pracowników. Szczególnie, jeśli jeden z nich jest na zwolnieniu chorobowym, a drugi kiepsko wygląda.— Uśmiechnęła się delikatnie, przypominała mi tym samym mamę. — Ale skoro twierdzisz, że czujesz się dobrze, to stolik czwarty czeka na obsłużenie. 

Odwróciłem głowę w kierunku, o którym wspomniała pani Halina. Momentalnie znieruchomiałem i poczułem, że moje policzki robią się czerwone i niemal płoną. Przez chwilę wpatrywałem się w dziewczynę siedzącą przy oknie, której miałem podać kawę. Kosmyk brązowych włosów wysunął się jej z misternego upięcia na czubku głowy i opadł łagodnie na policzek.  W jasnych oczach, błyszczących niby dwa szmaragdy, tańczyły wesołe iskierki, kiedy opowiadała coś swojej przyjaciółce żywo przy tym gestykulując. Nie znałem jej, ale podczas mojej zmiany widywałem ją już kilkakrotnie. Najczęściej przychodziła sama, z książkami pod pachą. Raz, zanosząc jej kawę, dostrzegłem tytuł jednego z tomów. Musiała studiować malarstwo lub historię sztuki czy pasjonować się tą dziedziną, gdyż książka dotyczyła słynnego Leonarda da Vinci. Sam mało orientowałem się w malarstwie, ale znałem co poniektóre dzieła tego artysty. 

— Ziemia do Irka. Ocknij się wreszcie. — Pani Halina pomachała mi dłonią przed oczami, wyrywając mnie tym samym z zamyślenia. Zagryzłem nerwowo wargę, wziąłem filiżankę z kawą przygotowaną przez właścicielkę i szybkim krokiem poszedłem we wskazanym kierunku. Na swoje nieszczęście potknąłem się o własne nogi —  co dosyć często ostatnio mi się zdarzało —  w efekcie czego napój wylał się wprost na bluzkę nie kogo innego, jak tej, której poświęcałem sporo moich ostatnich myśli.

— Cholera! Co pan wyprawia? — krzyknęła, wstając i obrzucając mnie nienawistnym spojrzeniem. — Chce mnie pan poparzyć?! 

Kątem oka spostrzegłem, że wszyscy obecni w kawiarni się nam przyglądali, a pani Halinka, wściekła, zaciskała usta w wąską kreskę. Tylko tego mi brakowało, pomyślałem, bełkocząc cicho przepraszam. 

Dziewczyna i siedząca razem z nią przy stoliku blondynka popatrzyły na mnie w taki sposób, że jedyne, czego pragnąłem, to zapaść się pod ziemię. 

— Już dobrze, dobrze. Kawa nie była aż tak gorąca i tylko trochę się jej na mnie wylało, większość ochlapała obrus i podłogę. Ale zostanie plama... — powiedziała, spoglądając na brudną białą koszulę. 

—Jeszcze raz bardzo, bardzo panią przepraszam.

— Następnym razem proszę lepiej wiązać sznurowadła. 

Popatrzyłem na swoje buty — sznurówki lewego buta były rozwiązane. Nic dziwnego, że się potknąłem. 

— Poprosimy o rachunek — powiedziała blondynka i obie wymieniły się porozumiewawczymi spojrzeniami. 

Czułem się kiepsko. Teraz, kiedy zrobiłem z siebie łajzę, byłem pewny, że ta dziewczyna o ciemnych, kasztanowych włosach już nigdy na mnie nie spojrzy. A nawet nie poznałem jej imienia... Czym prędzej, aby nie wystawiać się na dalsze pośmiewisko, zebrałem na tackę resztki filiżanki i ostatni raz przeprosiłem za wpadkę. 

Wracając po rachunek moje myśli jednak krążyły w zupełnie innym kierunku niż piękność przy stoliku. Bałem się, że pani Halina będzie miała teraz dobry pretekst, aby mnie zwolnić. A to był dopiero siódmy dzień mojej pracy. I najpewniej ostatni. 

Początek pojawił się szybciej, niż myślałam. Nie wiem, co o nim sądzić. Miałam całe opowiadanie pisać z perspektywy Manueli, a tu, jak widzicie, mamy Irka. Chyba jednak będę to tak przeplatać, że raz rozdziały będą z perspektywy Irka a raz Manueli. Zobaczę, jak będzie mi się lepiej pisać :) Będę wdzięczna za wszelkie uwagi adekwatne do treści prologu. Dziękuję.